Mamy w Opolu dwa urzędy od kreowania wydarzeń kulturowych, miejski i wojewódzki i cały sztab zatrudnionych w nich ludzi, którzy,jak się zdaje są tam jedynie po to, by pieniądze dzielone w ministerstwie na kulturę przeznaczać na wynagrodzenie i kwartalne premię dla siebie. Wspominałem onegdaj o działalności muzycznej opolskiego fenomena dżezu Tadeusza Pabisiaka, który samotnie, bez żadnego wsparcia finansowego i organizacyjnego ze strony urzędów od kultury, organizuje i upowszechnia imprezy muzyczne, spotkania z wybitnymi instrumentalistami, koncertuje w kraju i za granicą promując Śląsk Opolski. Jego wysiłki i postać są przez te urzędy celowo ignorowane i pomijane.
Taką również nawiedzoną i wskazaną palcem bożym osobą jest pan Henryk Słaby. Zapomniany przez urzędasów, pomijany w konkursach na zasłużonych ludzi kultury, całe swoje życie pozazawodowe poświęcił zbieraniu śląskich pamiątek kultury materialnej, dokumentów i zdjęć powiązanych z jedną z najciekawszych dzielnic Opola, a niegdyś samodzielnym ośrodkiem administracyjnym – Nową Wsią królewska.
Pamiątki te znajdują się w pomieszczeniach Szkoły Podstawowej nr 16 i w Nowej Wsi Królewskiej, jak sądzę , figurują w rejestrze pod bardzo nietrafnym szyldem „Izba Regionalna”. Zbiory, które zgromadził pan Henryk, wydają się być dla upamiętnienia dziejów dzielnicy i historii Opola bezcenne. Refleksja , która nasuwa się machinalnie podczas zwiedzania izby jest prosta, ale nie odważyłem się na wypowiedzenie jej w słuch. Ile pieniędzy to wszystko Pana kosztowało? Bo prócz wydania z własnego domowego budżetu pieniędzy na zakup rekwizytów i okazów, Pan Henryk prowadzi konserwację i rekonstrukcję swoich zbiorów. Niektóre z nich na własny koszt wysyła do renowacji nawet do Wrocławia. Każdemu wystawionemu przedmiotowi ,prezentowanemu zwiedzającym, towarzyszy legenda z nim związana i okoliczność pozyskania.
Wszystko to wiąże się w bajeczną całość wielkiej przygody człowieka nawiedzonego. Kolekcjonera, nawiedzonego wielką pasją i miłością do ziemi, do dzielnicy, która jest jego Heimatem. Dla przykładu: w starym domu,w którym przeprowadzany jest kapitalny remont , wyrzucane są piękne z przedwojennymi emaliowanymi reklamami kawy, tytoniu i Coca Coli, drzwi wejściowe od znajdującego się przed wojną w nim sklepie. Eksponatowi towarzyszy zdjęcie przedwojenne sklepu i na schodach stojący właściciele marketu z towarem kolonialnym. Pan Henryk zna nazwiska przedwojennych właścicieli i całą historię rodziny, która gospodarzyła w nim przed wojną. Po wojnie z jednej z kościelnych wieżyczek spadł metalowy kogut-proporzec. Zdobi teraz salon osobliwości pana Słabego, bo go po remoncie nie osadzono na starym miejscu. Na zdjęciu wnętrza kościoła w czasie elektryfikowania świątyni w latach 20-tych założono na krzyżowo-żebrowych sklepieniach kościoła duże z matowego mlecznego szkła szklane klosze. Po wojnie zmieniono w kościele wystrój elektryczny i pozbyto się starych kloszy. Wiszący i uwieczniony na przedwojennej pocztówce klosz, wyrzucony na śmietnik, zdobi teraz kolekcję pana Henryka Słabego razem z pocztówką, na której został uwieczniony w ubiegłym wieku. No i jak tu , widząc te, nie powodowane materialną motywacją działania pro bono , nie być poruszonym szlachetnym działaniem i postawą tego, tak dla Opola i Śląska zasłużonego Ślązaka.
Jednak pamięć o szlachetnym czynie i ogromnym wysiłku fizycznym i finansowym nie dotarła do miejskich i starostowych urzędasów. Nikt z nich palcem w bucie nie kiwnął, by przyjść mu w sukurs. Zapytać, czy nie jest mu tam za ciasno. Co zrobi ze zbiorami, kiedy jago dyrektorująca szkołą małżonka przejdzie na emeryturę. Ale gdyby pan Henryk zdobył pamiątki materialne przedwojennego Wilna, Lwowa czy Grodna, pamięć o jego wyczynie dotarła by do ministra kultury i co rusz byłby wymieniany do rozmaitych nagród i wypinał pierś do odznaczeń.
Moja osobista refleksja nad całą sztuką jest następująca: politycy są ślipi i głusi na wszelkie przejawy życia artystycznego w kraju. Szczególnie w Opolu. Szmira i kicz są dominantą powojennego zagospodarowywania przestrzennego i stawianych przez nich konstrukcji architektonicznych i karzełkowatych pomników. Prawdziwa sztuka jest poza ich, pozbawionym wyobraźni, obszarem działania. Stąd ufają bezgranicznie rozmaitym z bardzo rozdętym ego architektom i chudym poetom sprawującym urzędy w wydziałach kultury. Jeśli więc prawdziwy mecenat państwowy sztuki nie działa i prawdziwi artyści i animatorzy sztuki skazani są na samych siebie, to zlikwidujcie te miejskie i wojewódzkie urzędy i ich urzędników, jak również całe to pożerające nasze podatki ministerstwo od pożal się boże ,kultury.
Niech minister finansów dzieli forsę na sztukę i stypendia dla artystów i nie zapomina o takich samor0odkach jak Henryk Słaby , Tadeusz Pabisiak i inni.
Jeśli chcesz zobaczyć jak przebiegała wizyta opolskiego koła stowarzyszenia Poznaj Swój Kraj w IZBIE REGIONALNEJ W Nowej Wsi Królewskiej kliknij!
Aby wyluzowac się po artykule, zobacz co pisze Nonsensopedia o OPOLU.
Trzos opolski 